Świadectwo charakterystyki energetycznej – historia i regulacje
W oparciu o artykuły 6 i 174 traktatu WE, Parlament Europejski uchwalił dyrektywę 2001/91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków. Głównym celem tej dyrektywy jest wprowadzenie systemu oceny jakości energetycznej obiektów budowlanych i systemów technicznych, co w dalszej perspektywie ma przyczynić się do globalnego zmniejszenia zużycia energii i emisji gazów cieplarnianych.
Dyrektywa ta, zwana w skrócie EPBD (Energy Performance of Buildings Directive), wprowadza ogólne zasady metodyki obliczania charakterystyki energetycznej budynków oraz minimalne wymagania dotyczące zapotrzebowania na energię dla budynków nowych oraz istniejących, w których przeprowadzono prace remontowe i modernizacyjne.
W maju 2010 r. dyrektywa została zastąpiona nową wersją – 2010/31/UE (recast EPBD). Nowe przepisy nakładają większy nacisk na minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla budynków nowych oraz remontowanych i przebudowywanych. Dyrektywa wprowadza również wytyczne dotyczące minimalnych wymagań charakterystyki energetycznej dla systemów ogrzewania, przygotowania ciepłej wody użytkowej, chłodzenia i wentylacji pomieszczeń w odniesieniu do budynków, ich części elementów lub systemów, które podlegają przebudowie lub modernizacji i wpływają na wskaźniki energetyczne osiągane przez budynek.
Dyrektywa EPBD wprowadza także pojęcie charakterystyki energetycznej budynku jako wartości energii zużywanej rzeczywiście lub szacowanej na pokrycie potrzeb energetycznych budynku związanych z jego znormalizowanym użytkowaniem oraz świadectwa charakterystyki energetycznej budynku, który jest dokumentem wykonanym przez uprawnioną osobę i zawiera informacje o charakterystyce energetycznej budynku wyznaczonej zgodnie z metodologią zawartą w dyrektywie EPBD.
Dyrektywa EPBD dla budynków projektowanych wymaga przeprowadzenia analiz zdecentralizowanego systemu dostawy energii, opartego na energii odnawialnej, skojarzonego wytwarzania ciepła i elektryczności, ogrzewania i chłodzenia lokalnego lub blokowego (w zależności od możliwości lokalnych) oraz zastosowania pomp ciepła jako rozwiązania racjonalnego ze względów technicznych, środowiskowych i ekonomicznych.
Dyrektywa wymaga przeprowadzania okresowych kontroli systemów grzewczych, w tym kotłów oraz systemów klimatyzacji i wentylacji mechanicznej. Celem tych kontroli jest zmniejszenie zużycia energii oraz ograniczenie emisji dwutlenku węgla do atmosfery, szczególnie w przypadku starych systemów o niskiej wydajności lub przewymiarowanych.
W ramach kontroli, kotły opalane nieodnawialnymi paliwami ciekłymi lub stałymi lub innymi nośnikami energii o mocy 20 kW lub większej będą poddawane ocenie wydajności i mocy dostosowanej do rzeczywistego zapotrzebowania na ciepło budynku. Dla kotłów o wydajności ponad 20 kW i starszych niż 15 lat wymagana będzie kontrola całej instalacji grzewczej.
Kotły o wydajności nominalnej powyżej 100 kW będą podlegać kontroli okresowej co 2 lata. Systemy klimatyzacji o efektywnej wydajności znamionowej powyżej 12 kW będą kontrolowane okresowo co 5 lat.
Wdrożenie tych kontroli ma na celu poprawę wydajności i bezpieczeństwa systemów grzewczych, a także ochronę środowiska poprzez zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych.